ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΡΟΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΣΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΟΑΚΡΩΜΙΑΚΟ ΠΟΝΟ

Το σύνδρομο υποακρωμιακού πόνου είναι μια κοινή πάθηση του ώμου που συχνά χαρακτηρίζεται από αδυναμία των μυών του στροφικού πετάλου και πόνο που αναφέρεται ή επιδεινώνεται από επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες.

Τα στοιχεία υποστηρίζουν μια προσέγγιση που βασίζεται στην άσκηση για την ανακούφιση του πόνου και τη βελτίωση της λειτουργίας για ασθενείς που παρουσιάζουν το σύνδρομο. Την τελευταία δεκαετία, η θεραπεία με επίκεντρο την ωμοπλάτη έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως για τη διαδικασία αποκατάστασης ενός πονεμένου ώμου.

Μια πρόσφατη μελέτη ήθελε να προσδιορίσει το αποτέλεσμα της προσθήκης ασκήσεων σταθεροποίησης της ωμοπλάτης σε ένα προοδευτικό πρωτόκολλο ενδυνάμωσης της περιωμικής ωμοπλάτης στην αναπηρία, τον πόνο και τη μυϊκή δύναμη σε ασθενείς με σύνδρομο υποακρωμιακού πόνου.

Οι συμμετέχοντες κατανεμήθηκαν τυχαία σε δύο ομάδες θεραπείας. Οι ασθενείς που κατανεμήθηκαν στη πρώτη ομάδα πραγματοποίησαν τις ίδιες έξι ασκήσεις ενδυνάμωσης της ωμοπλάτης, ενώ οι ασθενείς της δεύτερης ομάδας, άλλες έξι ασκήσεις σταθεροποίησης της ωμοπλάτης. Δείτε τις ασκήσεις παρακάτω.

Το σύνδρομο υποακρωμιακού πόνου είναι μια κοινή πάθηση του ώμου που συχνά χαρακτηρίζεται από αδυναμία των μυών του στροφικού πετάλου και πόνο που αναφέρεται ή επιδεινώνεται από επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες.

Τα στοιχεία υποστηρίζουν μια προσέγγιση που βασίζεται στην άσκηση για την ανακούφιση του πόνου και τη βελτίωση της λειτουργίας για ασθενείς που παρουσιάζουν το σύνδρομο. Την τελευταία δεκαετία, η θεραπεία με επίκεντρο την ωμοπλάτη έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως για τη διαδικασία αποκατάστασης ενός πονεμένου ώμου.

Μια πρόσφατη μελέτη ήθελε να προσδιορίσει το αποτέλεσμα της προσθήκης ασκήσεων σταθεροποίησης της ωμοπλάτης σε ένα προοδευτικό πρωτόκολλο ενδυνάμωσης της περιωμικής ωμοπλάτης στην αναπηρία, τον πόνο και τη μυϊκή δύναμη σε ασθενείς με σύνδρομο υποακρωμιακού πόνου.

Οι συμμετέχοντες κατανεμήθηκαν τυχαία σε δύο ομάδες θεραπείας. Οι ασθενείς που κατανεμήθηκαν στη πρώτη ομάδα πραγματοποίησαν τις ίδιες έξι ασκήσεις ενδυνάμωσης της ωμοπλάτης, ενώ οι ασθενείς της δεύτερης ομάδας, ακολούθησαν διαφορετικές έξι ασκήσεις σταθεροποίησης της ωμοπλάτης.

Στο τέλος της μελέτης, δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ των μέσων τιμών για τον πόνο, την κινησιοφοβία, τη συνολική αντιληπτή επίδραση και τη μυϊκή δύναμη μεταξύ των δύο ομάδων, κατά τη διάρκεια όλων των περιόδων παρακολούθησης.

Με αυτό τον τρόπο, αυτά τα ευρήματα θέτουν υπό αμφισβήτηση την κοινή κλινική εστίαση στην αξιολόγηση της θέσης /κίνησης της ωμοπλάτης κατά τις κινήσεις των άνω άκρων