7 Μύθοι για την Φυσικοθεραπεία στην Ελλάδα- Καταρρίπτονται
Μύθος Νο 1: Η Φυσικοθεραπεία πονάει…!
Το αντίθετο, οι Φυσικοθεραπευτές προσπαθούν να περιορίσουν τον πόνο και τα συμπτώματα του ασθενή είτε σε οξύ είτε σε χρόνιο στάδιο. Συνήθως οι τεχνικές θεραπείας γίνονται πολύ κοντά ή στο όριο του πόνου αλλά χωρίς να προκαλούν δυσάρεστα συμπτώματα στους ασθενείς. Στόχος η επούλωση των τραυμάτων, η μείωση των συμπτωμάτων, η βελτίωση του εύρους κίνησης και της λειτουργίας. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα από τον Αμερικάνικο Σύλλογο Φυσικοθεραπευτών (APTA) δείχνει ότι των 71% ανθρώπων που δεν είχαν κάνει ποτέ φυσικοθεραπείες πίστευαν ότι οι πρέπει να πονάνε κατά τις συνεδρίες ενώ το ποσοστό αυτών που είχαν πραγματοποιήσει κάποιες συνεδρίες και έχουν την ίδια άποψη είναι πολύ μικρό. (APTA 2015, Direct access to Physical Therapy Laws)
Μύθος Νο 2: Η Φυσικοθεραπεία είναι απαραίτητη μόνο μετά από τραυματισμούς ή ατυχήματα.
Είναι γεγονός ότι για την αποκατάσταση των ασθενών μετά από τραυματισμούς και κακώσεις που αντιμετωπίστηκαν είτε χειρουργικά είτε συντηρητικά, η Φυσικοθεραπεία είναι συνήθως απαραίτητη. Όμως, οι τομείς που επίσης είναι σημαντική η βοήθεια ενός επαγγελματία Φυσικοθεραπευτή ποικίλλει σε εύρος και βάθος παθήσεων και προβλημάτων. Μυοσκελετικά προβλήματα (αυχεναλγία, οσφυαλγία, σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, τενοντίτιδες κτλ), νευρολογικές (σκλήρυνση κατά πλάκας, Parkinson, Ημιπληγία κτλ) και αναπνευστικές παθήσεις είναι μόνο μερικά παραδείγματα στο μεγάλο εύρος εφαρμογής της Φυσικοθεραπείας.
Μύθος Νο 3: Οι φυσικοθεραπείες πρέπει να γίνονται κάθε μέρα!
Όχι πάντα. Αυτό εξαρτάται το είδος του προβλήματος και το πλάνο θεραπείας. Ο Φυσικοθεραπευτής ως ανεξάρτητος επιστήμονας και επαγγελματίας καλείται σε συνεργασία με το ειδικό ιατρό και τον ασθενή του να συναποφασίσουν ένα πλάνο αποκατάστασης. Σημαντικοί παράμετροι αποτελούν το είδος του προβλήματος (μυοσκελετικό, νευρολογικό, μετεγχειρητικό κτλ), η κλινική εικόνα (ευερεθιστότητα, χρονιότητα κτλ), οι δυνατότητες του ασθενή να συμμετέχει στην θεραπεία, λειτουργικοί ακόμη και οικονομικοί λόγοι. Π.χ. σε ένα μυοσκελετικό πρόβλημα όπως είναι η Οσφυαλγία μηχανικής αιτιολογίας ο ρόλος του θεραπευτή είναι η μείωση των συμπτωμάτων και η βελτίωση των λειτουργικών του επιτευγμάτων. Κατά συνέπεια, η καθημερινή θεραπεία δεν έχει να προσφέρει περισσότερα πράγματα με αφού η ενεργητική συμμετοχή του ασθενή και η φυσική πορεία του προβλήματος είναι οι πιο καθοριστικοί παράγοντες.
Μύθος Νο 4: Πρέπει να φύγει η φλεγμονή ή/και ο πόνος για να αρχίσω φυσικοθεραπείες!
Αποτελεί μια μεγάλη παρερμηνεία κυρίως από τους ειδικούς ιατρούς και την γνώμη που λανθασμένα ίσως έχουν διαμορφώσει για την Φυσικοθεραπεία. Ο στόχος σε κάθε συνεδρία είναι η μείωση των συμπτωμάτων του ασθενή και ο Φυσικοθεραπευτής διαθέτει τα μέσα και τις ειδικές τεχνικές για αυτό τον σκοπό. Επίσης, οι συμβουλές σε συνάρτηση με άλλες τεχνικές αυτοθεραπείας (π.χ. εκμάθηση ασκήσεων για το σπίτι) είναι μέρος μιας συνεδρίας που ο ασθενής θα χρειαστεί για να ξεπεράσει με ασφάλεια το οξύ στάδιο. Βασική προϋπόθεση η κατάλληλη κατάρτιση και αξιόπιστη αξιολόγηση από τον επαγγελματία Φυσικοθεραπευτή. Τέλος, είναι γεγονός πως σε μία περίοδο οξείας φλεγμονώδους διεργασίας και υψηλής ευερεθιστότητας ο ασθενής πρέπει να αντιμετωπισθεί με ήπιο τρόπο. Ίσως, αυτό αποτελεί τον κύριο λόγο αποτροπής επιθετικών μεθόδων για τις οποίες αποτρέπουν την αρχή της Φυσικοθεραπείας οι ειδικοί γιατροί. Αυτό έρχεται σε άμεση συνάρτηση με τον Μύθο Νο 7.
Μύθος Νο 5: Οποιοσδήποτε μπορεί να εφαρμόσει φυσικοθεραπείες.
Οι φυσικοθεραπευτικές πράξεις ΔΕΝ μπορούν να γίνονται από οποιοδήποτε σχετικό ή μη επαγγελματία στον χώρο της υγείας που απλά οικειοποιείται τον όρο Φυσικοθεραπεία (π.χ. νοσηλευτές, νοσοκόμοι, αποκλειστικές, ιατροί, χειροπρακτικοί, γυμναστές, βοηθοί φυσ/πείας, πρακτικοί κτλ). Φυσικοθεραπευτικές πράξεις στην Ελλάδα μπορούν να εφαρμόζουν μόνο πτυχιούχοι φυσικοθεραπευτές με άδεια Ασκήσεως Επαγγέλματος, μέλη του Πανελληνίου Συλλόγου Φυσικοθεραπείας- ΝΠΔΔ, οι οποίοι είναι απόφοιτοι των ΤΕΙ ή αντίστοιχων σχολών του εξωτερικού (μετά από την αναγνώριση του πτυχίου τους στην Ελλάδα).
Μύθος Νο 6: Η φυσικοθεραπεία είναι εναλλακτική θεραπεία.
Πολλοί ασθενείς και επαγγελματίες στον χώρο της υγείας λένε: ‘Εγώ πιστεύω στην φυσικοθεραπεία…’ ή ‘αποτελεί μια καλή εναλλακτική θεραπεία’. Παρόλο που μπορεί να εννοούν ότι η Φυσικοθεραπεία έχει σύμφωνα με την εμπειρία τους κάποια θετικά αποτελέσματα θα πρέπει να θέσουμε ξεκάθαρα τα πλαίσια της συγκεκριμένης Επιστήμης ως μία στέρεα αποδεδειγμένη επιλογή στην αποκατάσταση ασθενών. Δεν είναι ούτε τέχνη ούτε εναλλακτική θεραπεία. Χιλιάδες επιστημονικά άρθρα, διδακτορικές διατριβές, μεταπτυχιακά προγράμματα και πολλές επιστημονικές πηγές είναι αφιερωμένα στην φυσικοθεραπεία και τα αποτελέσματα της.
Μύθος Νο 7: Θα κάνω 10 φυσικοθεραπείες με μηχανήματα και μάλαξη.
Αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο ελληνικό μύθο γύρω από την Φυσικοθεραπεία και τα επαγγέλματα υγείας γενικότερα. Ο φυσικοθεραπευτής υποδέχεται τον εκάστοτε ασθενή και σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα των προγραμμάτων σπουδών του πρέπει να ‘Αξιολογήσει’ επαρκώς τον ασθενή, να ‘Επιλέξει’ και να ‘Εφαρμόσει’ τις κατάλληλες πράξεις ώστε να βοηθήσει στην λύση των προβλημάτων του. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερευνητικών δεδομένων υποστηρίζει πως η χρήση των μηχανημάτων είναι μάλλον χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι ερευνητές ορίζουν ότι η χρήση ασκήσεων θεωρείται επιτακτική, ενώ παράλληλα οι ειδικές τεχνικές με τα χέρια (manual therapy) και κάποιων συγκεκριμένων μέσων (TENS, βελονισμός κτλ) δείχνουν να είναι περισσότερο αποτελεσματικά για την διαχείριση του πόνου και των υπόλοιπων συμπτωμάτων. Σε γενικές γραμμές, οι διεθνείς κλινικές οδηγίες που μόλις πρόσφατα υιοθέτησε και το εθνικό σύστημα υγείας συστήνουν ότι στις θεραπείες θα πρέπει να συμμετέχει ενεργά ο ασθενής και όποτε κρίνεται απαραίτητο να εφαρμόζονται οι πιο αποτελεσματικές φυσικοθεραπευτικές τεχνικές. Όσο για τον αριθμό των συνεδριών, διεθνώς καθορίζεται σύμφωνα με την κλινική εικόνα του ασθενή και τις ανάγκες του που μεταβάλλονται συνεχώς και δεν πρέπει να προκαθορίζονται (χαρακτηριστικά στην Μεγ. Βρετανία γίνονται 4-6 θεραπείες/ μυοσκελετικό πρόβλημα).