Manual Therapy (Χειροπρακτική)

Η Χειροπρακτική είναι μια ανεξάρτητη επιστήμη υγείας, η οποία θέτει τις βάσεις της στη θεραπεία και τη πρόληψη των νευρομυοσκελετικών παθήσεων της σπονδυλικής στήλης, αλλά και των άκρων, καθώς επίσης και τις επιπτώσεις τους στο νευρικό σύστημα και γενικότερα στην υγεία.

Κάποιες από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί σήμερα η Χειροπρακτική είναι γνωστές από την εποχή του πατέρα της Ιατρικής, Ιπποκράτη, και εφαρμοζόταν από τους αρχαίους Έλληνες στα Ασκληπιεία. Παρόμοιες μεθόδους με χειρισμούς, που διαδίδονταν εμπειρικά από γενιά σε γενιά, συναντάμε σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς μέχρι και τον μεσαίωνα.

Επίσημα και επιστημονικά πρωτοεμφανίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα στην Αμερική. Ιδρυτής και θεμελιωτής της σύγχρονης Χειροπρακτικής θεωρείται ο καναδός Ντάνιελ Ντέιβιντ Πάλμερ (1845-1913), ο οποίος ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο χειροπρακτικής το 1897 στην Αμερική. Ασχολείται με όλο το μυοσκελετικό σύστημα και τις παθήσεις αυτού με την θεραπεία να έρχεται από τα χέρια του θεραπευτή είτε με κινητοποιήσεις αρθρώσεων, μυών κλπ, είτε με ανατάξεις (thrust).

Η χειροπρακτική μπορεί να εφαρμοστεί τόσο προληπτικά όσο και θεραπευτικά. Έχει πολύ καλά αποτελέσματα σε προβλήματα αρθρώσεων, αυχενικά σύνδρομα, οσφυαλγίες κλπ

Απευθύνεται σε όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα και χρειάζονται αποκατάσταση :

• στην μέση
• στον αυχένα
• στη πλάτη
• στους ώμους
• στα ισχία
• στα γόνατα
• στα πέλματα

επίσης, σε:

• Άτομα με πρόσφατο ή χρόνιο πόνο που οφείλεται σε κάκωση ή δυσλειτουργία των δομών του νευρο-μυοσκελετικού συστήματος.
• Άτομα με μυοσκελετικό πόνο που έχουν δοκιμάσει μεθόδους κλασσικής φυσικοθεραπείας και δεν βρήκαν λύση στο πρόβλημά τους.
• Άτομα που παραπονιούνται για συμπτώματα, όπως πονοκέφαλος, ίλιγγος, δυσκαμψία, μούδιασμα, μυρμήγκιασμα, μυϊκή αδυναμία, αίσθημα αστάθειας κ.λπ.

Τα αίτια της δυσλειτουργίας των παθήσεων που αντιμετωπίζουμε συνήθως είναι μηχανικά (π.χ. συμπίεση, υποκινητικότητα, αστάθεια) και σχετίζονται με οξύ τραυματισμό ή επαναλαμβανόμενο μικρο-τραυματισμό. Η έναρξη της θεραπείας προϋποθέτει να έχει αποκλειστεί σοβαρή παθολογία (π.χ. κακοήθεια, κάταγμα), όπου κρίνεται αναγκαίο.

Η χειροπρακτική δεν πρέπει να εφαρμόζεται όταν υπάρχουν κατάγματα στη σπονδυλική στήλη ή εξαρθρώσεις που έχουν πλέον παγιωθεί. Επίσης, αντενδείκνυται σε περιπτώσεις βαριάς οστεοπόρωσης, σε φυματιώσεις των οστών, σε αγκυλοποιητικές σπονδυλοπάθειες κα. Ακριβώς επειδή σε ορισμένες περιπτώσεις η χειροπρακτική μπορεί να είναι ως και απαγορευτική, πρέπει πάντα ο θεραπευτής να παίρνει λεπτομερές ιστορικό του ασθενούς.